Dampi ng Lungkot
Nais ko sanang aliwin ang aking diwa, pahalikan sa mga musika ang aking mga pandinig ngunit kahit mga lirikong nanggagaling sa kanila ay hindi na sapat para iakyat ang mga luhang gusto ng humalik at kumayap sa balat ng aking mukha.
Reyalidad ng Pag-asa
Sinabayan ng dilim ang nakakabinging bulong ng tahimik na gabi. Tumakbo ang mga nabitag, silay mga animoy bagong tasang panulat. Nagsimula nang igalaw ang mga lapis at ang bawat digta ay ginapos sila, ang mga tinta na magsisilbi sanang mga kulay sa mga libro na kanilang nililimbag ay naging duming nagpasama ng pigura ng mga sinusulat nilang akda. Ang hinirang sa kanilay umakyat sa entablado, sinabitan ng mga kadenang nakakubli ang anyo sa kapirasong bakal at kapiranggot na tela, sinakal sila ng mga medalyang utay utay na bumigat na pumigil sa kanilang pagangat. Ang ilay parang mga dahong nahulog sa gitna ng dubduban, ang aliw na dinulot ng masidhi nilang damdamin ang sumunog sa kanila. Mga batang nagpamalas agad sa larangang tinatawag na pagibig at ito din ang naghagis sa kanila sa apoy na sila mismo ang lumikha. Ito na ang normal na reyalidad, hindi na mga bituin ang nakaguhit sa kanilang mga braso kundi mga linyang kasing pula ng mga laso. Huwag na sanang paabutin sa puntong lubid na...
